Kısaca bu fenomenin daha geniş çaptaki sonuçlarına değinmek gerekirse, iki insanın öpüşmesi hakkında düşündürdükleri, binlerce kişiye göre Marathon Man'in dişçiye gitmeyi sorgulatışıyla kıyaslanacak boyutlardaydı (ki birçoğu filmin meşhur işkence sahnesinin bir çikolata reklamından araklandığına inanıyordu).
Yeni yüzyılın 36. büyük olayının ardından dört ay kadar geçtiğinde, medyatik kalma saplantısına yakalanan ve çıktığı her televizyon programında sunucuyu öpeceğine dair espriler yapmaktan geri kalmayan O.H.'ye yıllarca hayalini kurduğu çeyrek Warhol saatini yaşadığı ve daha fazlasını talep edecekse bir şekilde ölmesi gerektiği söylendi. Kamuoyuna yapılan anonim duyuru şöyle devam ediyordu: "Başka çözümler de mevcutken, sana intihardan bahsederek kısıtlayıcı olmak istemeyiz. Bizleri de anlamalısın, şöhret doyumsuzluğu çekmeye devam etmeye niyetliysen, sana başka türlü katlanmamız artık mümkün değil, çünkü şimdi nefret edilme sırası ölüne geldi, ondan bunu esirgersen çok bencilce davranmış olacaksın. İnsanların böyle hayati bir hatadan dolayı çektikleri vicdan azabı da, maalesef birkaç istisna hariç (hayran müdahaleleri), doğal yollar dışında ölmelerini engellemiştir. Eh tabii, hayatta tüm alanlarda başarı yakalamak herkese kısmet değil".
Bu son derece yerinde tavsiyeler üzerine O.H.'nin bilinci şöyle aktı: Woody Allen'ın öleceği anda orada olmamak isteyişi -ki bu kendime şiar edindiğim bir düşünümlemedir- çocukça ve irrasyonel bir korku gibi görünse de, yaşamı boyunca randevularında dakik davranmamış birinin ölmesi beklenen günde (kuşkusuz bu da hayatının mühim anlarından biri sayılır, ne olacağını az çok tahmin edebilsek de) farklı bir tutum sergileyebileceğine ihtimal verebilmem için bana herhangi birinin tatmin edici bir açıklama getirebileceğini hiç sanmıyorum.
2 yorum:
...güzelgünlerimiz.
Levent Sevi bunu beğendi. (başparmak işareti.)
Yorum Gönder